Italianisanten

Vanaf de 16de eeuw oefende Italië een grote aantrekkingskracht uit op Noord-Europese kunstenaars. Vele van hen maakten een Italië-reis als onderdeel van hun opleiding. Zij wilden in Italië de kunst bestuderen uit de oudheid, de renaissance en uit hun eigen tijd. Deze schilders worden 'italianisanten' genoemd. De eerste generatie noorderlingen legde het Italiaanse volksleven vast in genrestukken met sterke licht-donkercontrasten. Latere italianisanten concentreerden zich op de omgeving en schilderden landschappen met gouden zonlicht, bergen, ruïnes en hier en daar een groepje mensen of dieren.

De meeste Nederlandse en Vlaamse italianisanten eindigden hun reis in Rome. Daar richtten zij in 1623 een soort kunstenaarsvereniging op, de 'Bent'. De leden, Bentveughels genoemd, traden toe via een inwijdingsritueel en kregen een bijnaam. Bekende Bentveughels zijn Cornelis van Poelenburch, Jan Asselijn, Jan Both, Jean Baptiste Weenix en Herman van Swanevelt. Door hen geïnspireerd gingen ook sommige schilders in de Nederlanden in dezelfde stijl werken, zonder ooit een voet in Italië te hebben gezet.